 |
| Mundi ervi verða hildið fyri hesum neolittiska parinum ? |
Á veg út í tún úr einum ervi kom ein maður beint til mín og vildi týðuliga sleppa at siga okkurt átroðkandi. Hansara ørindi vóru at siga mær at hann helt búskaparfrøðina vera vandamikla, tí at hon eggjaði til vøxtur og uppaftur meira vøxtur, sum oyddi heimsins ráevni, rørdi heimin upp í ørliga ovurnýtslu og mangt annað forkastiligt.
Ervi eru eitt av høvunum folk brúka til at fáa eitt prát, men eg slepti mær bara burtur úr tí, av tí at eg helt ikki hetta vera hóskandi høvi.
Men eg havi so mangan møtt hesum misskiljingunum – at búskaparfrøðin eggjar til vøxtur og at vøxtur oyðir okkara náttúru, umhvørvi, mentan og samfelagssinni.
Tí at misskiljing er tað.
Síðani vit tvíbeintu skapningar fyri tveimum miljónum árum síðani tilevnaðu okkara fyrstu steinamboð og til denna dag, hevur søga menniskjans verið ein íðin strembing at sleppa sær burtur úr vanlukku, váða og víggi, so at nýggja ættarliðið stendur stinnari og eydnusamari enn undanfarandi.
Og soleiðis stremba vit enn.
Men tað er ikki búskaparfrøðin, sum hevur skyldina.
