Hóast
eg telji meg sjálvan millum kritikarar landsins, haldi eg meg ikki
teljast millum grenj landsins.
Hóast
nógv er at finnast at, so kann eg dagliga undrast yvir hvussu væl
vit hava fingið samfelagið at hanga saman – vit fáu tandur úti
á hesum naknu klettunum. Satt at siga haldi eg tað vera eitt av
teimum heilt stóru búskaparligu og samfelagsligu undrunum, sum eru
at finna yvirhøvur.
Oyggjasamfeløgini eru nógv í tali – bæði tey fjarskotnu í
Kyrrahavinum og Indiska Havinum. Og so eru tað oyggjasamfeløgini
fram við strendur heimsins. Summi sjálvstøðug oyggjaríki, eins
og Fiji og Tonga, summi sjálvstýrandi, eins og Føroyar og
Guernsey. Og so onnur assimilerað í meginlandið bæði
búskaparliga, mentunnarliga og samfelagsliga í aðrar mátar, eins
og Gotland og Hetland.
So
tað at vera pinkalítið oyggjaland er einki bragd.
Men
at vera so væl skipað, so væl mentað, demokratiskt við fult
tryggjaðum mannarætti, og so búskaparliga ríkt – sí, tað er
eitt bragd.
