Hvør betalti tá ríkisveitingin minkaði?

Í 2002 minkaði ríkisveitingin ein triðing, um leið 366 miljónir, og síðani hevur veitingin verið føst, uttan at vaxa við búskapinum. Tí minkar veitingin framhaldandi. Øll gjøld úr Danmark taldu um 22 prosent av almennu inntøkunum áðrenn 2002 og telja í dag bara 9 prosent. 

Hvussu hava vit sum samfelag megnað at borið hesa byrðina, vit løgdu á egnar herðar?

Hugsa vit bara um hvussu vit hava bøtt inntøkurnar hjá landinum, ber til at samanbera hvør nú betalir meira enn áður, og hvør betalir minni.  

Fult gjald fyri tilfeingi ella lønirnar upp

Kanska pressan ikki rættuliga hevur gáað eftir tí enn, men í frágreiðingini frá danska Nationalbanken, stendur í føroysku týðingini soleiðis at lesa:

”Í einum búskapi sum tí føroyska, ið er savnaður kring sjófeingi, verður ikki væntað, at trýstið á arbeiðsmarknaðin ávirkar kappingarevnið hjá útflutningsvinnuni í sama mun. Orsøkin er, at søluprísirnir í størri mun eru tengdir at veiðumøguleikum, lívfrøðiligum viðurskiftum og heimsmarknaðarprísum, enn av lønarútreiðslum, sum vanligt er í siðbundnari vinnuligari framleiðslu. Tað eru tí onnur viðurskifti enn lønarlagið, sum í størri mun avgera, hvussu væl virkini megna at kappast á heimsmarknaðinum. Samstundis hava bygnaðarlig viðurskifti, so sum fiski- og handilssáttmálar og ein munagóð fiskivinnuumsiting, eisini stóran týdning fyri, um virkini eru kappingarfør.” 

Hetta sæst á síðu 2 í hesari nýggjastu greiningini hjá Nationalbanken. Á enskum at lesa her.

Hvat merkir so hetta?