”Allur fiskiflotin hevur siglt
við undirskoti alla mína tíð – hvussu skulu vit trúgva at man
kann toga eina hálva miljard burtur úr flotanum, uttan at alt fer á
heysin?”
Soleiðis er vanliga (og skilliga)
undrandi viðmerkingin, tá søla av fiskidøgum og fiskikvotum kemur
upp á tal.
Men fyri tað fyrsta er tað slett
ikki rætt. Tað hevur altíð verið ein fittur partur av flotanum,
sum hevur havt avlop sína tíð – uppsjóvarflotin, rækjuflotin,
toskatrolararnir eystanfyri osfr. Og einaferð tjentu trolararnir
pengar undir Føroyum. Línuskipini hava havt síni ár eisini.
Men tað er annars rætt – flotin
sum heild hevur ikki havt nakað at reypa av sum vinnugrein í
samfelagsligum høpi.
Og høvuðsorsøkin er nettupp tann
politiska skipan, vit hava valt at reka fiskiskap undir.
Fyri at gera eina fløkta søgu
styttri, so er skipanin tann, at tað eru git og útrokningar í
fyrisitingini, frígging til fiskimálaráðharran og dysturin millum
veiðihættirnar, sum avger hvussu nógv skip og hvussu nógvar
manningar troyta føroysku grunnarnar og tey føroysku rættindi, sum
eru á fremmandum leiðum.
Og hetta slær konsekvent feil!